Beniamino Gigli
İtalyan opera tenoru
Beniamino Gigli’nin Biyografisi
Beniamino Gigli (1890-1957), lirik tenor rollerindeki performanslarıyla tanınan İtalyan bir tenordu. Roma’daki Santa Cecilia Akademisi’nde (1911-1914) Antonio Cotogni ve Enrico Rosati’nin öğrencisi oldu. Gigli, 1914’te Parma’da düzenlenen Uluslararası Şarkı Yarışması’nı kazandı. Aynı yıl, Ponchielli’nin “La Gioconda” operasında Enzo rolüyle Rovigo’da sahneye çıktı.
Kariyerinin başlarında Gigli, Genova, Bologna, Palermo, Napoli ve Roma’da performans sergiledi ve “Manon Lescaut”, “Tosca” ve “La Favorita” gibi operalardaki rolleri seslendirdi. 1918’de, Arturo Toscanini’nin davetiyle Milan’daki La Scala’da Faust rolüyle sahneye çıktı. 1919’da, Buenos Aires’teki Teatro Colon’da Donizetti’nin “Lucrezia Borgia” operasındaki Gennaro rolüyle büyük beğeni topladı.
1920’den 1932’ye kadar, Gigli New York City’deki Metropolitan Opera’da performans sergiledi ve “Mefistofele” operasındaki Faust rolüyle sahneye çıktı. 1930’dan itibaren Covent Garden’da da birkaç kez sahne aldı. 1937’de, Roma’daki Caracalla Festivali’nin ilk sezonunda Radames rolünü seslendirdi. 1940’ta, La Scala’da nadiren sahnelenen Donizetti opera “Polieucte” da performans sergiledi.
Gigli’nin ünü, lirik tenor rollerindeki performanslarından gelir; özellikle “L’elisir d’amore” operasındaki Nemorino, “Tosca” operasındaki Cavaradossi ve Giordano’nun “Andrea Chénier” operasındaki Andrea Chénier rollerindeki dikkat çekici performansları ile bilinir. 1930’lu yılların sonlarında, Gigli bazı dramatik rollerde de performans sergilemeye başladı. Örneğin, Radames (1937) ve Manrico (1939) rollerinde sahne aldı. Anılarında, şan yeteneklerine uygun repertuar seçiminin uzun ve başarılı kariyerine katkıda bulunan önemli bir faktör olduğunu vurguladı. Gigli’nin operatik kariyerinin yanı sıra sinema dünyasına da adım attı. “Giuseppe Verdi” (1938), “Pagliacci” (1943), “You, My Happiness” ve “A Voice in Your Heart” gibi filmlerde rol aldı. Ayrıca 1943’te anılarını yazdı. Bazı dikkate değer kayıtlar arasında, Tullio Serafin yönetimindeki Radames performansları (EMI), Umberto Berrettoni yönetimindeki Rodolfo performansları (Nimbus) ve Gigli’nin kendisi yönetimindeki Turiddu performansları (Nimbus) yer alır.
