Mihail Suhomlinov
– Ünlü Edebiyat Tarihçisi –
Mihail Suhomlinov’un Hayatı
Mihail İvanoviç Suhomlinov, Rus filolog ve edebiyatçı olarak tanınan bir akademisyen ve gizli danışmandı. 1828’de Harkov’da doğdu. Babası kimya profesörüydü. 1848’de, Harkov Üniversitesi tarih-filoloji fakültesinden mezun oldu. Aynı üniversiteden 1852’de yüksek lisans derecesini aldı ve Rus edebiyatı bölümünde St. Petersburg Üniversitesi’nde doçent oldu. 1856’da Slav-Rus filolojisi alanında doktora derecesini aldı ve 1860’ta doçent olarak atandı. 1864’te St. Petersburg Üniversitesi’nde tam profesör oldu. 1872’de akademisyen seçildi ve 1899’dan itibaren Bilimler Akademisi II. bölüm başkanı olarak görev yaptı. 1900’de ayrıca yeni kurulan zarif edebiyat bölümünün başkanı olarak atandı. Suhomlinov, St. Petersburg, Kiev, Harkov ve Kazan üniversitelerinin şeref üyesiydi. “Rus Tiyatrosunun Tarihsel Sürecine Bir Bakış” (Harkov, 1850), “Eski Rus Kronikleri Üzerine Edebi Anıtlar Olarak” (St.Petersburg, 1856) ve “Kirill Turovsky’nin Eserleri Üzerine” (St.Petersburg, 1858) gibi birçok eseri yayımladı. Ayrıca “Şemyaka’nın Denemesi Hikayesi” (1873), “Rus Akademisi Tarihi” (8 cilt, 1874-1888), “A.N. Radishchev” (1883) ve “A.S. Kaysarov” (St. Petersburg, 1897) kitaplarını yazdı. Suhomlinov’un önemli araştırmaları ve denemeleri, “Milli Eğitim Bakanlığı Dergisi”, “Akademi Notları” ve “Tarihî Heralde” gibi dergilerde yayımlandı. Bu eserler, Aydınlanma dönemi üzerine çalışmaları ve Lomonosov, Novikov, Radishchev, Puşkin, Aksakov ve diğerleri üzerine denemeleri içeren iki ciltlik “Rus Edebiyatı ve Aydınlanma Üzerine Araştırmalar ve Makaleler” adlı eserde toplandı. Suhomlinov, Lomonosov’un eserlerini (4 cilt) ve “Bilimler Akademisi Tarihi için Malzemeler” (9 cilt) adlı akademik edisyonları düzenledi. En önemli eseri olan “Rus Akademisi Tarihi”, 18. ve 19. yüzyılın sonu yazarları ve bilim adamları hakkında kapsamlı monografilerin yer aldığı bir seri oluşturuyordu. Edebiyat ve sosyal görüşleri boyunca, Suhomlinov, öğrenci olduğu zamanlarda kendisine hayran bırakan ve 1850’lerin sonu canlı döneminde pekişen humanistik yöne sadık kaldı. Eğitim girişimlerini samimi bir şekilde destekleyen ve Rusya’nın Avrupa sivil yaşam formları ile uyum sağlama doğrultusunda ılımlı ilerici yaklaşımı destekleyen Suhomlinov, 1901 yılında vefat etti.