Albert Collins Gitarist Doğum Tarihi: 03.10.1933 Ülke: ABD

İçindekiler:

1. Albert Collins’ın Biyografisi
2. Erken Kariyer ve Etkilenenler
4. Sonraki Kariyer ve Miras

Albert Collins’ın Biyografisi

Erken Hayatı ve Müzikal Etkileri

Albert Collins, Amerikalı bir gitarist ve şarkıcıydı ve elektrikli bluzda önde gelen bir figürdü. Texas’ın Leon şehrinde, Houston’a yaklaşık yüz mil uzaklıkta 3 Ekim 1932’de doğdu. Efsanevi gitarist Lightning Hopkins’in annesinin tarafından ikinci kuzeniydi. Soylu gitar kökenine rağmen, Collins’in ilk tutkusu altı yaşından itibaren piyanoydu. Bir piyano öğretmeni bulmak zor olduğu için gitar çalmaya başladı. Bir kuzeninden açık bir akortla gitar çalmayı öğrendi, ancak gerçek ilhamını John Lee Hooker’ın 1948 kaydı “Boogie Chillun”u duyduğunda aldı. Collins, hipnotik boogie riffini akustik bir gitarla çalmaya çalışırken parmaklarını zorladı ve hızla bir elektrikli gitar (boş bir Epiphone) almaya karar verdi.

Erken Kariyer ve Etkilenenler

Teksas’ta 1940’larda çaldıysanız, ya T-Bone Walker gibi çalmaya çalışırdınız ya da ona benzememek için iki kat daha fazla çalışırdınız; çünkü o kadar etkileyiciydi. Albert, farklı bir ses tercih etti ve bunu açık akortu parmak tekniğiyle birleştirerek elde etti. Kısa süre sonra T-Bone’un iki genç takipçisi Clarence “Gatemouth” Brown ve Eddie “Guitar Slim” Jones’u dinlemeye başladı. Onlar T-Bone’a ağır bir şekilde etkilenmiş olsalar da, saf rock and roll çaldılar. Ayrıca, ortaya çıkmaya başlayan yeni katı gövdeli Fender gitarlarının potansiyelini keşfeden ilk kişiler arasındaydılar. Bu enstrümanlar seste geri bildirim olmadan yüksek sesle çalınabiliyordu ve daha küçük boyutları, her saygın Güney blues gitaristinin gösterisine dahil edilmesi gereken akrobasi numaraları yapılmasına olanak sağlıyordu. Brown ayrıca Collins’e capo kullanmayı öğretti ve böylece açık akortu herhangi bir nota transpoze edebildi.

Collins sadece gitaristlerden etkilenmekle kalmadı, aynı zamanda Caz-Blues org çalgıcısı Jimmy McGriff ve Jimmy Smith’in sesini de beğendi. Ayrıca, B.B. King’in müziğinde duyduğu gibi kornet bölümünün vurgu ve vokalizasyonunu da içine dahil etti. Collins gençlik yıllarında gitar, piyano ve davulu içeren bir üçlüde Hopkins’ın şarkılarını çalmaya başladı ve birkaç yıl sonra 1952 model Fender Esquire satın alıp kendi 10 kişilik topluluğunu olan Rhythm Rockers’ı kurdu. 1950’lerin başlarında Piney Brown ile işbirliği yaptı ve daha sonra kendi sesini daha da geliştirmek için Houston’a geri döndü. 100 feetlik bir kabloyu kullanmaya başladığında canlı performansları dikkat çekmeye başladı, bu sayede çalarken mekanın içinde dolaşabiliyordu.

Çıkış ve Başarı

1958 yılında Collins, Kangaroo şirketinden “The Freeze” adlı ilk albümünü “Collins Shuffle” tarafından desteklenerek yayınladı. Ona caz, horn düzenlemeleri ve şekillendirme dersleri veren saksofoncu ve öğretmen Henry Hayes ile işbirliği yaptı. Albüm, onun “cool” bir gitarist imajı kazanmasını sağladı ve bu imajı hayatı boyunca sürdü – adını arabasının klima düğmelerinden ikisine verdiği için gelen bir fikirdi. Albüm yerel başarı elde etti ve Collins’i T-Bone Walker, “Gatemouth” Brown ve Guitar Slim gibi devlerin yanında sahne almasına ve tanınmasına yol açtı. Kısa süre içinde, bölgede tanınan biri haline geldi. Collins, 1960 yılında yapımcı Bill Hall’ın Hall-Way şirketinde birkaç enstrümantal single yayınladı ve kendini benzersiz bir gitar stilisti olarak kanıtladı. “Defrost,” “Sno-Cone” ve “Don’t Lose Your Cool” güçlü parçalardı, ancak imza melodisi 1962’de “Frosty” oldu, tam anlamıyla onun tekrarla ve dinamikleri ile müzik içinde gösterildi. Sörf müziği çılgınlığının yaşandığı dönemde piyasaya sürülen bu hızlı şuffle kaydı milyonlarca kopya sattı. Collins, Texas klublerinde çalmayı sürdürerek bir kült efsane haline geldi ve Johnny Winter, Jimi Hendrix ve hatta Janis Joplin gibi insanları etkiledi.

Sonraki Kariyer ve Miras

1964 yılında, “Hall-Way” şirketinden çıkan single’ları “TFC” etiketiyle bir araya toplandı ve “The Cool Sound of Albert Collins” adıyla yayınlandı (1969 yılında “Blue Thumb” tarafından “Truckin’ with Albert Collins” olarak yeniden yayınlandı). 1968’de Houston’da yaşarken, popüler Los Angeles blues-rock kolektifi Canned Heat’in baş vokalisti Bob Hite, Albert’ın sahne aldığı “Ponderosa” kulübüne geldi. Collins’in geçmişinden haberdar olan Hite, onu Los Angeles’a taşınması için ikna etti ve Albert, ulusal olarak tanınma şansı bulduğu Imperial Records ile anlaştı. Üç albüm yayınlandı, ancak ticari başarısızlığa uğradı ve Albert West Coast’ta canlı performanslarına devam etti.

1972 yılında, Tumbleweed şirketi için bir albüm kaydettikten sonra, kariyeri çıkmaza girdi. Blues-rock patlaması çoktan geçmişti. 1978 yılında, Alligator Records’un başkanı Bruce Iglauer, Albert’ı imzaladı. İlk Alligator kaydının başarısı, ona Amerika, Avrupa ve Japonya’da festivallere ve turlara davetler getirdi. 1980’lerde kaydettiği sonraki albümler, onu etkili bir blues gitaristi ve yetenekli bir vokalist olarak konumlandırdı. Ayrıca, kardeşler Stevie Ray ve Jimmie Vaughan, onun müziğini dünyaya yaydı ve eski Houston arkadaşı Johnny Copeland ve genç takipçi Robert Cray ile birlikte kaydettiği 1985 albümü “Showdown” bir Grammy kazandı. Collins, enerjisiyle izleyicileri etkileyen, konserden konsere kendi otobüsüyle seyahat eden bir hayat yaşadı. 1989 yılında Pointblank için kaydetmeye başladı ve 1991’de yayınlanan ilk kaydı “Iceman,” daha cilalanmış bir sesi sergiledi. 1992 yılında, Collins’in sağlık durumunun tehlikede olduğu söylentileri dolaşmaya başladı ve kısa süre sonra tedavi edilemeyen bir kansere yakalandığı bilindi.

Hastalığına cesurca dayanarak, sonuna kadar çalışmaya devam etti ve 24 Kasım 1993’te 61 yaşında hayatını kaybetti. Collins, eşsiz bir parlaklık ve genişlikte bir sese sahipti. Onun özgünlüğünün özü, kendi sesinde yatıyordu. Collins, melodilerini mikrofona nefes alır gibi söylerken, onlara “soluk” bir nitelik kazandırdı. Ayrıca, günlük seslerden ilham aldı ve gitarıyla bir arabanın donmuş bir sabah çalışmasını, arka bahçedeki bir tavuğun takırtısını veya ev içi bir tartışmanın ritmik desenlerini yansıttı. Freddie King ve diğerlerinin onu basit bir plektrum veya başparmak plektre kullanmaya “yeniden eğitmeye” çalışmalarına rağmen, Collins sağ elindeki parmak tekniğini korudu. Parmaklarıyla çalarken, hızlı bir şekilde düşük tellerden yüksek tellere ve tersine geçebiliyordu.

Kariyerinin erken dönemlerinde standart akortu kısa bir süre denedi, ancak sonra Willow Young tarafından öğretilen akortuna geri döndü. Çoğu akort kaydında olmayan bu akort, D, E veya F’den başlayan, her saitede eşit aralıklar içeren bir minör üçlüdendir (örneğin, alçaktan yükseğe doğru: E B E G B E). Capo kullanarak, Collins akortu herhangi bir nota çevirebilirdi. D’deki Collins’in imza melodisi, açık F minör akortunda (alçaktan yükseğe doğru: F C F Ab C F) çalınan, 9. perde üzerine capo kullanılan bilinen bir örnektir. 16’lık arpeggio için başparmağını yukarı doğru hareket ettirmesi nasıl ustaca kullanıldığına dikkat edin.

Capo’nuz yoksa, parmağınızı gitarın 9. perdesine koyun. Aynı örnek aşağıda gösterildiği gibi standart akortta da çalınabilir. Eski Texas geleneğinde, Albert ilk gitarını bir puro kutusundan yaptı. Ardından, yerel bir marangoz tarafından yapılan, iddia edilen şekilde rezonansı artırmak için çıngıraklı yılan kullanılan bir enstrüman aldı. Boş gövdeli Epiphone ile birlikte Collins, sesini bulduğu 1952 Fender Esquire ile ün kazandı, bu da Telecaster’ın öncüsüydü. Collins, ölümüne kadar bu enstrümanla çaldı. Seçtiği amplifikatör Fender Quad Reverb’di, 300 watt gücündeki bir canavardı ve 4×12 hoparlör dolap arasından sinyal çıkartırken bası 0, treble’ı 10’a çekti ve reverb’i yükseltti.

Kısacası, wah-wah efektini kısa bir süre denemesine rağmen, Collins efektlerin tonuna etkisi olmadığına inanıyordu; ses onun ellerindeydi.