 |
James Batcheller SumnerAmerikalı bir biyokimyacı olan ve enzimlerin protein doğasını kanıtlayan Nobel Ödülü sahibi
Doğum Tarihi: 19.11.1887
Ülke:  ABD |
İçindekiler:
- James Batcheller Sumner Biyografisi
- Erken Yaşam ve Eğitim
- Kariyer ve Keşifler
- Sonraki Yaşam ve Miras
James Batcheller Sumner Biyografisi
James Batcheller Sumner, enzimlerin protein doğasını kanıtlayan ve 1946 Nobel Kimya Ödülü’nü D. Northrop ve W. Stanley ile paylaşan Amerikalı bir biyokimyacıydı.
Erken Yaşam ve Eğitim
James Batcheller Sumner, Çiftçi ve pamuk ipliği fabrikası sahibi Charles Sumner ve Elizabeth Rand Kelly’nin ailesinde doğdu. 17 yaşındayken sol elini avlanma kazasında kaybetti ve doğuştan solak olmasına rağmen sağ eliyle adapte olmayı öğrendi. Başlangıçta elektrik mühendisi olmayı planladı ve 1906’da Harvard Üniversitesi’ne girdi. Ancak kimya konusundaki ilgisi arttı ve 1910’da kimya alanında Lisans Derecesi aldı. Mezun olduktan sonra bir yıl boyunca aile işinde çalıştı ve bu deneyimi “kirli ve ilgisiz iş” olarak tanımladı. Allison College’da kimya öğretme teklifini memnuniyetle kabul etti, çünkü daha önce hiçbir eğilim göstermemiş olmasına rağmen. 1912’de kimya ve fizyoloji alanındaki bilgisini genişletmek için tekrar Harvard’a döndü.
Kariyer ve Keşifler
Sumner‘ın deneylerdeki olağanüstü becerisi etrafındakileri etkiledi. 1913’te Doğal Bilimler Yüksek Lisansı oldu ve 1914’te hayvan organizmalarındaki ürenin sentezi üzerine tezini savundu. Harvard Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde tıp eğitimini tamamladıktan sonra Sumner, Ithaca, New York’taki Cornell Tıp Fakültesi’nde kimya asistan profesörü oldu. 1929’da profesör oldu.
1920’lerde Sumner, “hayatın ne olduğunu, organizmaların neden büyüdüğünü ve her şeyin neden döndüğünü” anlamaya kararlıydı. İlk görevi, bir enzimi saf halde izole etmekti. Sumner, üreayı parçalamada rol oynayan bir bitki enzimi olan ureaz üzerinde deneyler yaptı. 1916’da, Güney Amerika yerlisi tropikal bir bitki olan Canavalia ensiformis’te yüksek bir üreaz konsantrasyonu keşfetti. Üreazı Canavalia ensiformis tohumlarından izole etmeye çalıştı ve projesini tartışmak üzere tanınmış enzymolog Jean Effront’u Brüksel’de ziyaret etti. Bununla birlikte, Effront, Sumner’ın fikrini çok basit buldu.
Dokuz yıl başarısız çalışmanın ardından, Sumner sonunda bir protein kümesi oluşturan mikroskopik kristalleri izole etmeyi başardı. 1926’da yayımlanan keşfi, yöntemin basitliği ve ürünün olağanüstü yüksek verimi nedeniyle şüphe ve alayla karşılandı. Yağsız fasulye unu aseton sulu bir çözelti ile çıkarıldı ve filtre edilen solüsyon buzdolabında soğutulduktan sonra enzim kristalleri kolayca filtre edilebildi. 1915 Nobel ödülü sahibi R. Willstätter, Sumner’ın bulgularına özellikle eleştirel yaklaştı ve kristallerin protein olmayan bir madde içerdiğini iddia etti. Sumner, dört yıl boyunca teorisini savunarak, kaldığı bir dizi makalede ek deneysel kanıtlar sunarak mücadele etti. 1946 yılında “enzimlerin kristalleşebileceği keşfi” nedeniyle Nobel Ödülü’ne layık görüldü ve bu ödülü D. Northrop ve W. Stanley ile paylaştı.
Sonraki Yaşam ve Miras
Nobel Ödülü’nü aldıktan bir yıl sonra, Sumner, Cornell Üniversitesi’ndeki yeni Enzim Kimyası Laboratuvarı’nın direktörlüğünü üstlendi ve araştırmalarına ve eğitimine devam etti. Öğrencilerinin saygısını titiz çalışmasıyla kazandı. Sumner bir keresinde şunları söyledi: “Öğrencilerime öğretmeye çalıştığım en önemli şey, etraflarındaki dünya hakkında meraklarını uyandırmak ve anlamak isteme arzularını, tek bir kılavuz yıldızla yönlendirilmiş bir şekilde – gerçeklik.” 1950-1952 yılları arasında Sumner, “Enzimler” adlı kapsamlı dört ciltlik bir çalışma yazdı ve bu eser bir sonraki nesil enzymologlar için bir rehber haline geldi.
Bilimsel uğraşlarının yanı sıra Sumner, mükemmel bir tenis oyuncusu, okçuluk ustası, tutkulu bir doğa yürüyüşçüsü ve fotoğrafçıydı. Ayrıca yemek yapmaktan ve yabancı dilleri öğrenmekten keyif aldı. Cornell Üniversitesi’nden emekli olduktan kısa bir süre sonra, Sumner kansere yakalanarak 12 Ağustos 1955’te New York’taki Buffalo şehrinde hayatını kaybetti.
Sumner’ın dikkate değer eserlerinden bazıları “Enzimlerin Kimyası ve Çalışmalarının Yöntemleri” (1948, V.A. Engelhardt çevirisiyle İngilizceden) ve “Enzim: Kimyası ve Eylem Mekanizması” (1950-1952, K. Myrback ile birlikte yazılmıştır).
