Karl Kleist

Alman psikiyatrist, nörolog ve patopsikolog

Doğum Tarihi:31.01.1879
Ülke:Almanya

Karl Kleist’in Biyografisi

Karl Kleist (31.1.1879, Mühlhausen, Alsace – 26.12.1960, Frankfurt am Main), Almanya doğumlu bir psikiyatrist, nörolog ve patopsikologdu. Eğitimini Strazburg, Heidelberg, Berlin ve Münih üniversitelerinde aldı ve doktora tezini 1902 yılında tamamladı. Kleist, 1903-1908 yılları arasında Halle’deki sinir hastalıkları kliniğinde E. Ziehen, C. Wernicke ve G. Anton’un asistanı olarak çalıştı. Ayrıca 1908 yılında Münih Psikiyatri Kliniği’nin anotomi laboratuvarında J.L. Eidingers ile de çalıştı.

Etki ve Başarıları

Karl Kleist’i özellikle C. Wernicke etkiledi ve onun çalışmalarını sürdürmeyi hedefledi. 1908 yılında “Zihinsel Bozukluklarda Psikomotor Hareket Bozuklukları” üzerine doktora teziyle geniş tanınırlık kazandı. 1909-1914 yılları arasında G. Specht’in yönetimindeki Erlangen Sinir Hastalıkları Kliniği’nde baş hekim olarak görev yaptı. Bu süre zarfında psikiyatri ve nöroloji alanlarında doktora savunması yaptı ve doçentlik pozisyonu elde etmeyi amaçladı. 1915-1916 yılları arasında olağanüstü profesör ve 1914-1916 yılları arasında bir lazarette baş ordulu hekim olarak görev aldı.

1916 yılında Rostock Üniversitesi’nde psikiyatri ve nöroloji profesörü oldu. 1916-1919 yılları arasında Mecklenburg’daki bir nörolojik lazarete danışmanlık yaparken, Rostock’ta beyin yaralanmaları için bir rezerv lazareti başkanı olarak görev yaptı. 1920 yılından emekli olana kadar Frankfurt am Main Üniversitesi Psikiyatri ve Nöroloji Kliniği’nin yönetici profesörü olarak görev yaptı. Çabalarının büyük bir kısmını Frankfurt’taki Nervoz ve Akıl Hastalıkları Kliniği’nin tasarımı, yapımı ve donatımına adadı (1927-1930) ve Beyin Patolojisi ve Psikopatoloji Araştırma Enstitüsü’nü kurdu.

Karl Kleist, K. Leonhard’ın öğretmeni oldu ve bozuklukların sınıflandırılması için metodolojik gereklilikler formüle etti. Yüksek zihinsel fonksiyonların “dar lokalizasyonu” teorisini formüle etti ve bu konuda çeşitli gözlemler yaptı. Kleist, ruh hastalıkları ve beyin işlev bozuklukları arasında bir bağlantı kurmaya çalıştı ve özellikle şizofreninin sınıflandırılmasına odaklandı. Kleist, mesleklerin sınıflandırılmasını geliştirdi ve travmatik nörozlar alanında uzmanlaştı. Aynı zamanda “involüsyon paranoidu” (1913), “semptomatik istikrarsızlık” (1920), “epizodik alacakaranlık bilinci” (1926) ve “psykotik sendromların homojen semptomatolojisi” terimlerini kullandı.

Kleist, motivasyon bozuklukları (mekânsallık, ilgi daralması) ve frontal lob hasarları durumunda eleştirellik gibi konuları kapsayan çalışmalar gerçekleştirmiştir.